Attila İlhan Şiiri - Hicran Deniz

Attila İlhan

Evet an geldi ve sen öldün.
Duyunca gerçeği öylece donakaldım.
Hiçbir ölümlünün ölümüne
Doğrusu bunca şaşırmamıştım.
Sanırdım sen hep ikinci kanalda
Sağa yatmış kasketinle o masanın ardında
Öylece duracaksın
Ve yüzünde ışıldayan tebessümünle
Konuşacaksın
Her an bir ufku açıp
Her saniye bir önyargıyı
Bir daha hortlayamayacak bir biçimde
Tam kökünden yıkacaksın

Kafamda hep aynı hayalin resmi
Sürekli uğradığın pastaneye
Gelmek ve seninle tanışmak,
Birlikte bir yudum kahve içmek,
İki satır kelam etmek
‘Ben sana mecburum’ dedirten aşkın esrarını
Azıcık da olsa kavramak
Ve kafanda dönüp dolaşan
O özgün düşüncelerin ilmeğini
Bir ucundan yakalamak

Aklıma her geldiğinde bu ezeli isteğim
Kovardım kafamın karanlık boşluğuna
Derdim ’Bir başka gün’
Sen hep ordasındır nasılsa
Erteledim, erteledim, erteledim
‘Erteleyenler helak olmuştur’ gerçeğini
Nasıl da umarsız göz ardı ettim.
Duyunca televizyondan o meşum haberi
‘Felaketim oldu’, fakat
Ağlayamadım
Diyorum ya sadece
Ve sadece
Öylece donakaldım.

“Ayrılık da sevdaya dahil ” diyen şair ile
Her gün aynı şehirde
Aynı gökyüzünün altında yaşamak
Fakat O’nunla
Bir gün olsun konuşmamak
Hep hacca gitmek isteyip de erteleyen
Bir mümin
Aniden
Kabe’nin bir depremde yokolduğunu öğrenince
Ne hissederse
İşte ben sen ölünce
Aynı şekilde
Amaçsız, hayalsiz, kupkuru kaldım.
Güller gülünü dinlemedim, helak oldum işte
İnan bana çok pişmanım
Şairim, gözümün nuru, Attila İlhan’ım
Evet an geldi ve sen öldün.
Duyunca gerçeği öylece donakaldım.
Hiçbir ölümlünün ölümüne
Doğrusu bunca şaşırmamıştım.
Hicran Deniz
13.10.2005, 02.00