Ben
-61 yaşında bir çocuğum,
Yani 61 yıl önce
Hiroşima’da
atomla bulutlandırıldım.
O zaman
8 yaşlarındaydım.
Oysa,
Bulutlara takılan bir uçurtmam
bile olmamıştı.
Bulut,
uçurtmasız ellerimden
ne istemişti?
Ellerimin uçurtma
tutması ihtimalinden mi
korkmuştu?
Biz çocuklar,
Bulut’a ne yapmıştık?
61 yıldır
hiç büyümedim,
neden büyüyemiyorum?
Hiç yaşlanmadım da,
neden yaşlanmıyorum?
Beni atomlayan
bulut bile tükendi.
Bir ben
tükenmedim,
tükenmeyeceğim.
Bakın,
halen gözlerim mavi,
Saçlarım,
sarı ve kıvırcık.
- Ben Asyalıyım -
Her kes unuttu beni.
Anam – babam
bile unuttu,
göçüp gittiler…
Bir şairler unutmadı,
şiirlerinde yaşadım.
Belki de;
Şiirlerle yaşadığım için
gününüze gelebildim.
Amcalar,
Teyzeler
bir de horoz şeker
özledim ki sormayın.
Kağıt helvaya razıyım ya…
Şeker verseniz,
daha çok sevineceğim.
Sizin çocuklarınız
şeker yiyebiliyorlar mı?
Eksi kaç
yaşındalar?
Bulut onları da
Atomladı mı?
Bulut ve Atom,
Atom ve Bulut
Neden beraberler?
Atom nedir amcalar,
ne işe yarar?
Kayıt Tarihi : 13.8.2006 16:46:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiiri ABD Emperyalizminin Japonya'ya Atom bombası atmasının 61. yılında; Japonya da ölen insanlara ve öncelikle ölen çocuklara armağan ediyorum. Elbette bu şiirin bir diğer sahipleri; Başta ABD emperyalizmine olmak üzere emperyalizme direnenlerdir, Nerede olurlarsa olsunlar bu şiir direnenlerin çocuklarınındır. Atom bombası yemediği halde gözleri açılmayan, yaşattığı vahşet ve zülmü görmeyen ABD ve işbirlikçilerinin sonlarının yaklaştığı müjdesiyle... Kazım BEYSÜLEN
yine günümüzde yaşananlar gibi..
belki tarih onları unuttuğu zaman şiirler belleklere iz yapacaklar..
kutluyorum duyarlı yüreğinizi dost,
selam ve saygılar..
TÜM YORUMLAR (24)