Atölyenin Hikayesi Şiiri - Ayhan Bozkurt

Loş karanlık bir atölye vardı bizim mahallede,
Hani bilirsiniz merdiven altı bir atölye
Elleri yüzleri kirli pasaklı insanlar
Mesai başlamadan otururlardı atölyenin merdivenlerinde
Her birinin elinde bir cigara
Hoşlanmazdım onlardan... ameleler
Bildim bilesi sevmezdim onları
Kirliydiler, pasaklıydılar, kültürsüzdüler
Her gün atölyenin önünden geçerdim, selam vermezdim,
Kaldırımın karşısından yürürdüm hep, muhatap almazdım onları
Gün geldi,
Bir gece uyandım birden kan ter içinde, sokaktan bağırışlar
Atölye yanmıştı kül olmuştu
3 amele can vermişti gece mesaisinde.
Öğrenmiştim ölen amelelerin hayat hikayelerini
1 i doğudan gelmişti, köyleri yakılmış göç ettirilmişler,
Çocuğunu üniversitede okutuyormuş, benim gibi amele olmasın diye.
1 i kadınmış, yanlış duymadınız kadın. İki çocuğu ile yapayalnız
Kirada oturuyormuş evleri baraka ama umutla hayata tutunuyormuş,
Bir gün olsun kimse duymamış kötü bir sözünü hep sabrediyormuş
Amelelerden birisi Zeka özürlü imiş, sınırda zeka
Sakat bir annesi varmış yatalak, onun hastane masraflarını karşılarmış
Yetmezmiş parası, gece gündüz çalışırmış
Öğrenmiştim hayat hikayelerini
Kıpkırmızı bir surat aynaya bakmaya utandım o gün
Kravatımı çıkardım, yürüdüm atölyenin önünden bu kez, yanmış kül olan atölyenin önünden
Başım önümde gözlerimden yaş süzülerek…