Atları Vuranlar Beni de Vursunlar

Ne vakit
Yaşamaya heves bulamasam
Ben o tren garından
Kendimi sırtlanıp dönüyorum eve.
Bilemezsiniz
Nefesimin merdivenlerini nasıl çıktığımı.
Bilemezsiniz
İçimin kapısını nasıl açtığımı
Ki bu kapı
Üstüne attıkları toprak.

İçime adım atar atmaz
Her bir köşeyi tutan özlemi uyanıyor
Çığlıklarımın bana bir kurşun olup sektiği
Duvarlarda resimleri dönüyor.
Yüreğimin sancısı had safhada, ölüme.
Ne vakit
Kendimi can kenarında
Kirpiklerimde ağlarken bulsam
Verdiğim nefesi geri alamıyorum.

Göğe ölmeyi bilirdim de
İçine ölmeyi bilmezdim ondan önce.
Ben hep bi'
Geri alamadığım o nefesin peşine düşüyorum
Duygu yolunda.

Benim tren garım duygumun yolunda.

İnsanın alıp verdiği nefesi
Bir çift kanadıymış.
Onu benden toprağa aldıklarında
Ben bir çift kanadımdan kırıldım.
Ne vakit
O tren garında
Kendimi sırtlanamasam
O tren
Alıp verdiğim nefesimin üstünden gelip geçiyor
Cesetlerimi yüklenip.

Atları vuranlar, beni de vursunlar...