Atları da Vururlar! Şiiri - Zeynep Tümöz

Düşe kalka yaşanan umutların öfkesi bu!
Bir umut edindik, kaybettik nefes nefese.
Açlık sınırı, siyasi davalar, insanlık hiçe sayıldı,
Kendimiz olalım dedik, sustuk, susturulduk.
Bir sevda yaşayalım dedik tabulardan uzak.
Serseri bir kurşuna gittik, yine de ammena!
Nazımlar, Orhan Veliler, Özdemirler okuduk,
Çocuktuk, büyüdük, öldük birdenbire.
Çekmecedeki fotoğrafları kurcaladık bazen.
Yüzümüz kırışmamıştı, gülümsüyorduk acemi.
'Dur' dediler! 'Dur bakalım, ne haddine? '
İnsanca yaşayacaksan, a-ha işte kurallar! '
Ne demokratlık söktü, ne Gestalt,ne insaniyet.
Doğa, çiçek, böcek zaten hak getire.
Küfür ettik, atıldık. Sustuk, sevildik.
İster kabul et, ister git söylemleriyle.
Tutulduk kaldık birine, sevdik, çok sevildik.
Bir yakamoz edasıdır gitsin, denize tutunduk.
Ağların gürültüsü, kürek şıpırtısı ve martılar.
Direndik ama nafile. Bakakaldık, el salladık.
Şimdi sussam, otursam, şiirsiz kalsam bu gece.
Onlar sevinse, ben içime kapansam.
İçten olsam yani herkes gibi, istendik.
Ben olsam, yani onlar gibi, yenik.
Olur musunuz yanımda?
Yine de sever misiniz / öyle mi seversiniz?
Çekmecemde fotoğrafım saklanıyor.
Biri der 'Kara tren gecikir, belki hiç gelmez...'
Boşverin, sende boşver, ben de boşvereceğim.
'Garson, bir duble daha...
Hey, fazla cigarası olan....'
Ha bu arada!
Unutmadan, bu sözler sana!
Atları da vururlar gülüm,
Hiç acımazlar.
Yakamoz kaçar,
İnsan dibe vurur.
Gelene git yok,
Gidene hoşçakal.
Hoş kal gülüm, insan kal!
Unutma!
Atları da vururlar!