Atlar Şiiri - Mücella Pakdemir

Nerede cihattan cihada koşan,
Kuyruğu duayla örülmüş atlar,
Küffar üzerine köpürüp taşan,
Toynağına yemin sürülmüş atlar?

Zarif dört sütunda heybet dikilir.
Şaha kalktığında yer gök bükülür.
Maşrıktan mağribe oktur, çekilir,
Zafer yaylarına gerilmiş atlar.

Mesafeler biçer çılgın sürati.
Onunla bir olur mazi ve ati.
Rüzgârı savurur cümle firkati.
Kanı asaletle karılmış atlar…

Altaylarda nakış alevden gözü.
Kafkaslarda anıt nalların izi.
Malazgirt, Kudüs’te övgü denizi.
Cevahir tahtına kurulmuş atlar…

Arzı inletirken, sökülürken tan,
Körüktür nefesi dağları yırtan.
Kızıl yelesinde cihanı tartan,
Tuna boylarında görülmüş atlar…

Akınlarda Allah aşkına talip,
Erlik meydanında erdemli galip,
Sultani fermanı mukaddes bilip,
Özgürlük yenine sarılmış atlar…

Alnındaki mühür cennetten nişan.
Kutlu yolcusuydu Resul-i Zişan.
Serdara yaraşır ol aşkla koşan,
Burak fıtratıyla dirilmiş atlar…

Mücella Pakdemir