Atlar Şiiri - Muharrem Kılıç

Yeni neslin hiç tanımadığı
Gözle görülmeyen hayal atları
Bir tatlı hayal oldular
Türk’ün rüzgârdan kanatları

Alaca şafaklarda dörtnala
Bir zafer muştusuna taşırken yiğitleri
Bazen yaslı, bazen de neşeyle
Sılaya çevirirdiniz en uzak gurbetleri

Doğan gün ardınızdan zor yetişirdi
Dağlar ayaklarınız altında erirdi
Kutlu şafakların kutlu atları
Her seherde bir zafere yürürdü

Bazen masal olur denizlerden çıkardın
Bazen kızan olup sarayları yıkardın
Her zorluğun içinden yiğitçe sıyrılır
Göğsümüze zafer nişanları takardın

Bu özgür yaşamı, Türk’e
Kanat olmak için mi terk etmiştiniz
At ve Türk birlikte yaratılmış,
Bunu mu fark etmiştiniz

Çin denizinden Roma’ya kadar
Sırtınızda adalet taşıdınız
İnsanlara adaleti taşıyan
Medeniyet ile yaşıttınız

Dağlardan, taşlardan hırsını alamayıp
Kendini sulara vuran küheylan
Binecek yiğit, koşacak hedef bulamayınca
Çaresiz duran küheylan

Çılgın rüzgârların hür soluğuyla
Fırtınalar yelelerinizde eserdi
Bir zaman gelir ve her şey;
Hayali cihan değerdi.

Şaşkın şaşkın çevrenize
Bakındınız durdunuz
Siz de farkındaydınız ki
Ebediyete intikal ediyordunuz

Artık yürüyüşünüz yorgun
Artık bakışlarınız umutsuz
Zaferden zafere taşıdığınız erlerin
Torunları da sizin gibi,
Hedefsiz ve mutsuz

Artık yeleleriniz seyrelmiş
Göz kapaklarınız düşmüş
Rüzgârınızdan yanınıza yaklaşamayan
Sinekler başınıza üşüşmüş

Ey atlar,
Var mıydınız, yok muydunuz?
Savaş meydanlarını dolduracak kadar çok muydunuz?
Artık sadece resimleriniz var
Kendiniz hayal oldunuz

(17 Mart 2006-İstanbul)