Atlantis Şiiri - Bengi Su 2

Boşlukta;
Şu nefret dolu çağda, her anda
Her yana kaçar ya insan süzülür
Fezanın soğuk bağrında
Ben de bilinmezim, sığ isen kaçsana

Aradığını;
Yana yakıla kalabalıklar arasında
Meğer tam da karşımdaymış derken
Tutarsın bir an, tutarsın vakti unutursun yeri
Avuçlarından kayıp giden yılların
Kaçını getirebilirsin geri?

Gör;
Zor iştir tüm bunlar, uzatılır yollar istemsiz
Hepimiz kaçarız, kapatırız kapıları kimseden habersiz
Sonlar bilinmez, buna rağmen kırarız, çıkıp gideriz
Eğer saplanmışsan ağlarına geçmişin, beni yorma
Gözlerim fersiz.

Anla;
Sokakların hatırası oluruz, dapdar kaldırımlar
Sapar uçsuz bucaksız rotalara
Eleklerde elerim imkansızlıkları
Yansıtmazsam sana, yok sanma
Ne ben benzerim Daphne’ye
Ne de sen Apollon’a
Tozlu sayfalar arasında kalma.

Atlantisi;
Bahar getirmiş, eskizler çıkarmış yoluma
Bilinmez senin ne çıkar karşına
Eskittiğin kaldırımlarda
Çevrilidir çağım, çatım yasakla
Ama yine de
Kayıp bir adasın sen bulduğum
Aklımın okyanusunda.