Atla En Yüksekten Şiiri - Tuğşah Bilge

Boşluktayım yine bu gece.

Nedense geceleri denk geliyor,

Boşlukta bulunmak böyle.

Ölmek istiyorum ama şerefimle.

Fakat kaptırdım şerefimi şerefsizin birine.

Ne yapacağım bilemiyorum.

Zamana ihtiyacım var, vermiyor insanlar.

Yardıma muhtacım bak, yardım etmiyorlar.

Sevgi lazım bir tutam, verecek olan yok mu?

Borcum olsun, çalışır, kazanır öderim.

Yok mu iki gram fazla sevgisi olan?

Bekledim sabah olmasını.

Son kez bakıyorum İstanbul’a.

Çünkü gözlerimi kapatacağım sonsuzca.

Dedim ki kendi kendime.

Neden ölmeliyim? herkes benim gibi.

Şerefsiz çok piyasada, biliyorlar kendilerini.

Neden seçmiyorlar ölmeyi.

Nasıl yaşıyorlar bu şekilde.

Bende devam mı etsem kendi kendime.

Olmaz be, bunu yapamam bunca yıl büyüt,

Geliştir haysiyetini, şerefini sonra,

Sat üç kuruşa. Mecburca, biraz da zorla.

Yaşayamam artık ben, öleceğim bu günden itibaren.

Bari onurum yaşasın ebediyete.

Babamdan öğrendim ben bunu.

O şimdi yaşamıyor ama demişti ki yıllar önce,

Öleceksin madem, en kıdemlisinden,

Atla en yüksekten…