Atın Merkepliği Şiiri - Erol Dal

Bir at vardı
Yorgundu, üşümüştü.
Yeleleri dökülmüş
Gözleri kördü.
At a bir sıcak el dokunmuştu.
At ürktü.
At alışık değildi epey bir zaman sıcağa,
At sonra anladı ama
El çoktan kaybolmuştu.
At üzgünlüğün, yorgunluğun yükünde zaten ezilirken
El bilmeden, bezginliğide yüklemişti.
At, şimdi
Aynı elin sıcaklığını özlüyor,
Sadece, dost olan elin
Sıcak, dizelerin
Peşinde.
At, yıkılıyor.

Bilirsin,
'Atlarıda vurular.'
Yılkı/sı hayatının
Yükü ağır,
…
Eşekliği,
Her aklına gelişinde,
Zaten,
Atlığından da utanır.