Atın Kamili Şiiri - Cihat Şahin

At kâmil olursa, olurmuş aygır!
Her beygir cinsi, olmazmış kâmil!
Özenmiş kemale, bir uyuz beygir,
Atlıktan bi haber, gafıyla amil!

Eyeri tımarı, zül sayar fakir,
Mukaddes yüklerden, kaçıyor hakir.
Sarhoştur gafletle, yaşıyor sekir,
Katırlık işinde, epeyce kâmil!

Azıya almış, gemi yuları!
Takınmak istermiş, bu at fuları.
Kendine”GOD”bilmiş, Euro, doları,
Münkirlik işinde, mahir bu kâmil!

Kamil’e at olsa, yarardı işe.
El gibi uyardı, normal gidişe.
Maalesef yatıyor, hep yanlış düşe!
Gelmiyor hizaya, cehliyle amil!

Adamlık taslıyor, uyuz kerata!
Küs durur aynaya, bakmaz surata.
Tepeden tırnağa, kusur ve hata,
Merkepler gülüyor, haline kâmil!

Eyeri beğenmez, gelmez semere,
Ne ata benziyor, nede hımara!
Sadece kör inat, sonuç semere!
Sanıyor kendini, bununla amil!

Dilini şaşırmış, merkepçe söyler!
Hoş sanır sesini, kendini eyler.
Komşusu olanlar, acaba neyler?
Kafayı şişirir, bu uyuz kâmil!

Nalbanda tan eder, yemciye kızar!
Kızdıkça küfürlü, nameler yazar!
Bu azgın attan, insanlar bizar!
Zararı ziyanı, umuma şamil!

Benziyor modeli, kâfir atına!
Müdavim gibidir, hınzır etine!
Girmeyin dostlarım, onun hattına!
Zındıklık mikrobu, taşıyor kâmil!