Kucak Çocuğum
Kapattım bütün pencereleri,
Işık girmesin,
Renkler olmasın,
Her şey gerçek renginde.
Siyah, beyaz.
Okyanus derinliklerindeki yosun kokusu bende,
Beyaz güvercinler bende soluklanır.
Ay bende bulur kendini,
Güneş sıcaklığını.
Çocuk benim, kirli yüzüyle.
Avuçlarım beyaz dolu,
Küçücük odalarım var.
Renk renk boyadım onları.
Her gün kısa da olsa gider otururum içinde.
Siyah odamda,
bir mağazanın vitrini önünde durmuş,
kırmızı bisikleti izler bulurum kendimi.
Kara önlüklerimiz vardı,
Giyerdi zengin fakir,
Üstünde beyaz yaka.
Sağ, sol ceplerinde tertemiz birer mendil.
Dişlerimiz arasında kıtır kıtır keçiboynuzu,
karanlığa yolun düşer
düşüncelerin susar
sevgin korkar
geçmişin utanır
bildin mi
bilinmezin dili
Kuş
Kerkenez bulutlar arasında bir kuş uçuyor
Yapayalnız
Kanatlarında bir damla kan
Acıyla yalpalıyor
Varacak yeri yoksul
Yarın
Bugün dünün yarını
İçime sıcak
Bedenime soğuk ilkbahar sabahı
Sayıyorum aklıma düşen çiçekleri
bir anne,
bir eli yumruk havada
öteki başında Oğulcan’ın
o kopuk bir neslin vicdanı
paslı demir kokusu sinmiş duyguların dili
çelik zırh bedeni insan etinde
küskünüm yağmura
emellerimi camda
hayallerimi pencerenin pervazında bıraktı
damlası
damlıyor avuçlarıma şehrin melankolik ışıklarının
kapı ardında
-
Beşir Demir
Tüm Yorumlarselamlar mardinli hemşehrimi güzel şiirlerinden dolayı tebrik ediyorum başarılar bremenden selamlar