Atilla Güney Şiirleri - Şair Atilla Güney

Usulca sokuldu yanıma biraz da ürkek ve çekingendi başını omuzuma yaslayacak sandım. Sessizce kulağıma fısıldadı... Ne arıyorsun? Kafamı hafifçe çevirdim gayet sakin, yavaş ve kadife bir ses tonuyla dedim ki; İnsanlığı! Birden irkildi ve yay gibi olan kaşlarını gerdi sonra yayı bırakır gibi çatık kalakaldı. İki gözünün merceklerini üzerime cevirdi namlunun ucundaki çıkmaya hazır mavzer mermisi gibi iki kaşımın ortasını hedef alarak; duymadın mı "insanlığın öldüğünü?" Dedi. Sonra geldiği gibi geri döndü giderken sevgi ve saygının elini tutarak ahlakıda sırtına alıp uzaklaştı.. Arkasından seslendim; bari adını söyle... diye bağırınca gür bir sesle ADALET dedi. hani o herkese lazım olan...

Altın gibi parlayan saçların,
Şimşek gibi çakan gözlerin,
İnsanı adam eden sözlerin,
Bakmaya doyulmaz o yüzün.
Paha biçilmez asil onurun,
Asker eden cesur duruşun,

"Hayat, insanın omuzunda içi dolu iki kova su gibi. Biri dünyadır, diğeri ahirettir. Ömür boyu çalkalanır, içinde kalan ise kişinin amelidir."

Vefasız ömrüm Arap tayı
Dünya hanından geçti gitti
Yudumladı yılları günü ayı
Bir kuru kemik bıraktı gitti

Alemi gezdim bulamadım derde deva
İndi halime giryan etsem yoktur bir dem
Feyz eyledim hakkı toprağa yok ki vefa
Ömrümü feda ettim ama idim her dem

Geceyi gündüzden süzdüm feraseti fikirle

Ben yanarım böyle kaderime
Derman bulunmaz bu derdime
Felek yükledi dünyanın gamını
Ah çektikçe oğul boğazım düğümlenir.

Viran vurdu bu yıl kurudu bağlarım