Kendime kurduğum bir dünya var
İçinde yaşayanların
Damarlarında kan yerine
Umut aktığı bir dünya.
Belki inanın hiç kimse bilmez umudun yaşar olduğunu
Umut bazen bir köşe başındadır
Gece çöktü yine bütün ağırlığıyla dünyama
Çıkarı yok bu gecenin sabaha
Bütün sigaralar izmarit oldu durur kül tablasında
Şarkılar desen başa sarıp durur
Öyle kendince
Ben desen dururum düşünüp öyle kendimce
bugün bir türküdür
tutturdum dilimde
söylemekten bıkmadan
bahsetmekten yılmadan
umudu asla fırlatmadan
bahsetmekten hiç sıkılmadan ve ben hiç ve asla bu yoldan dönmeden
Yalnızlık çöküyor yine
Çöküyor ıssız ıssız
Çöküyor siyah ve acıya bulalı…
Çöküyor tüm bedenime
Olanca ağırlığıyla iniyor
Tepeden tırnağa…
Böyle havalarda
Ne umut
Ne emek
Hiçbirisi avutamıyor
Bu sonsuz nefesi
Umut da
Emek de
Direniyor,
Direniyor ama
Kaçamıyor
Teslim olmaktan.
İğrenç şiirler akıyor kalemimden
Engel olmak?
Ne hacet
Asla…
Kaçarı yok,
Bu berbatlığın
Beter,
Beter ama
Ne gelir elden
Yaşanacak bu da böyle.
Elbet çıkacaktır
Bu sonsuz geceler
Aydınlık sabahlara,
Güneşli günlere…
İşte umut ve umudun fakirliği
Bütün çelişkiler
Bana boyalı
Bana yazılı
Bana yamalı
Hoşçakallar topluyorum kumbaramda
İhtiyaca kısmet…
07.01.12
Git haydi bekleme
Bir an olsun durma
Çaresiz gibi gözükse de benliğim
İnanma git sen
İçimden ağlayan bir ses duysan da
İnanma git
Yıkılmış bütün şehirler bugün
Düşman girmiş sokaklarına
Talan etmiş bütün evlerini
Bu acılı kentin.
Birde acılarını bırakmışlar bana
Birde ağır bir sevda yükü.
Duvarlar fahişeliğin kitabını yazıyor,
nasıl da arsızca sürtünüyor gelen akşama,
sessizlikse pezevengin önden gideni,
nasıl da pazarlıyor gülüşlerimizin bozulmamış bekaretini...
Asırlar sonra uyandım
Derin uykumdan
Bir masal kahramanı
Bir ölü umut bekçisi
Uyandım asırlar sonra,
Hiç uyumadığım uykumdan.
her şey tükenip gitmemeliydi
kalmalıydı elimizde bir şeyler
vermemeliydik her bir şeyi
böyle umursamaz bir tavırla
vermemeliydik, yapılamasaydı daha iyi olurdu sanki
şiirler yakılmasaydı
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!