Atıf-7(Yılmaz Güney Anısına)

-Bizde Yiğitler-Kahramanlar Erken Ve Genç Ölür-

Seni o mahzun boynu bükük ama onurla duruşunda
sevgi sıcağı gözlerinden süzülen bakışlarınla sevdim

sen o büyük beyaz perdede kocamandın
ben koltuğunda kaybolan ufacık bir çocuktum

babamdan ne azarlar işittim ne dayaklar yedim
yinede seni sevdim her filmine koşarak gittim
sana sarılıyordum ben sarmaşık sen bir koca çınardın

hani yok mu o ikisi de cesurdu filimin de son sahnede
tren raylarında vurulup bir yürüyüşün düşüp kalkışın
ölüme karşın direnip yaşama akışın o an ki bakışın

unuttum mu zannedersin
ah be Yılmaz ağabey
sen hiç unutulur musun
sen bir tarihtin tarih yazdın

gittin ya boynu bükük kaldı sinemanın
ülkemiz gibi benimde boynum eğik bir dal ucu
sardunyalar parlak çiçek bile erkenden soldu

unutmadım can ağabeyim
sende erkenci gittin
en iyiler önce ve önde gittikleri gibi
ah gittiler nasıl bir gitmekse

oysa ne zindan ne işkence yenemedi
ama biliyorum çektiklerini onların iziydi
seni bizden ayırtan o zulüm o ihanetti

sende gittin unutulmazlığın yolculuğuna
yıldızlar bile solgun geceye göz kırpıyor
bak ışık ne kadar puslu gökte ki bulutlarda
bu Ağustos ne kadar soğuk ne kadar sıcak
gece solgun ay vurulmuş güneşe pusatlarda
içimizde ağır aksak bir nehir akar
yangının da olsam da yitiklerin koynunda
unutmadım ne seni ne onları unutulmazlığa uğurladığım

Vedat Koparan 21.08.2005

Halkın ezilenin emekçinin sanatta gür sesi
sevgili Yılmaz Güney’in anısına saygıyla

özür dilerim sevgili Yılmaz ağabeyim bir gün geciktim bağışla

********

Eskiden bilmezdim Yalnızlığı

Eskiden bilmezdim yalnızlığı
Bir ağaç nasıl yalnız değilse ormanında
Bir çiçek kendi dalında
Eskiden bilmezdim yalnızlığı

Yalnızlığın içinde
Şimdi yalnız, yalnız mıyım
Kopuk muyum dalımdan
Uzağında mı kaldım ormanın

Yılmaz Güney

-YALNIZ DEĞİLİZ YALNIZLIKLARIMIZ KADAR ÇOKLARLAYIZ-