Ateşteyim. Şiiri - Ahmet Kurnaz

Gözlerinin derinliğinde boğuluyorken bütün zamanlarım,
gül kurusu akşamlarına düşlerinin,
yüreğimi düşürdüm.
Yüreğim düştü akşamlarına,
Ben, bir ateşin orta yerine.
Yani bir ateşteyim, korlar içinde,
Ateşteyim,
ateşteyim ama,
Yanmıyorum...

Her yağmur damlasına yeminimi gizledim,
bahar sabahlarında gurbetin.
Kavlimi koydum aramıza,
sevdamı koydum.
Bir yudum su gibi
akıp gitti düşlerim gözlerimden.
Bir bitmez hasret oldu bütün hayatım.
Günler döndü, Dünya döndü, ay döndü,
sen, dönmedin.

Dün, düşüme gelmiştin sessizce.
Ellerini tuttum,
gözlerine baktım, baktım, baktım.
Yüreğinin ateşini koydun yüreğime,
bende yüreğimi avuçlarına.
Ve öylece gittin yine
yüreğimi alarak.
Sessiz ve isteksiz,
alıp başını gittin.

Sana hasret çekecek sabır mı kaldı bende.
Yokluğuna katlanacak yürek mi?
Aylar öncesinden ulaşmadı feryadım sana,
sen duymadın.
Düşlerinde görmedin de yandığımı.
Uzattığım ellerimi görmedin.
Ses verdim, seslenmedin,
yürek verdim, yüreğini gönderdin sadece,
sen, gelmedin.

Geceleri mi sensiz zamanlarımın?
Ben mi sensizim?
Sitem mi yoksa yüreğinin çığlıkları,
gözyaşların isyanlarda mı? Kırçiçeğim.
Ben ateşteyim dedim sana,
sen ne haldesin?
Hasretin neresinde yanıyorsun,
neresinde yaşıyor?

Beni düşündüğün geceleri düşündüm.
Yokluğuma, yokluğunu kattığın geceleri.
Gözyaşlarının ıslattığı yastığının altında ezildim,
hıçkırıklarının bozduğu sessizliğinde o şehrin,
dağıldım birtanem,
toplayan olmadı beni.
Her bir parça'm bir yerde,
Yüreğim, duygularım, hasretim
Ve, ve sen başka yerde,
Ama nerdesin.....

12.03.2003 ELBİSTAN