Ateşten Yalnızlık Şiiri - Cem Kamalı

Ateşten iki dağ arasında bir yalnızlık,
Gecenin koyuluğu gittikçe arsızlaşıyor.
Kesin hüküm veriyorlar yüreğime,
Yüreğim, kor ateşler içinde bir volkan.
Gıyabı gizlidir varlığımın,
Geriye dönüp bakmak, içimi ürpertiyor.
Benden aldığı şeyler öyle çok ki zamanın,
Hepsinin de ahvalı üryan biçimde ortada.
Yorgunum,
Sanki varlığı, elzem biçimde her an içimde.
Duruldu gözlerimin kıyıları,
Dalgaları kesildi,
Yüreğimin falezlerini dövmüyor artık gökyüzü,
Bir de kaçıp gitse ya gecenin karanlıklarında dolanan kör yüzü..
(CMK)