Ateşten Umman Şiiri - Emin Zeybek

Buhranlı ahvalde yanmak mükâfat
Ömrümün her anı eriyorum ben
Küllerin içinde gördüm hakikat
Sonsuzda zamanı deriyorum ben

Başımda bir duman gözlerim sisli
Sanki gök yanıyor bulutlar isli
Bedenim alevde yüreğim hisli
Ateşten ummanı sarıyorum ben

Meğer ki zerreymiş bildiğim bütün
Çilesi bitmezmiş beyhude ömrün
Sökün! Ne kaldıysa ruhumdan sökün
O gerçek cananı arıyorum ben

Diriliş muhakkak olacak bir gün
Kaderim bahtıma kalamaz küskün
Attığım her adım olsa da sürgün
Müjdeli mekanı görüyorum ben

Dünyanın gerçeği insana sırmış
En girift sualler sabrı taşırmış
Düşünce firarda, akıl şaşırmış
Hayalde izanı soruyorum ben

Kârları tükettim erdim ziyana
Boyandı tüm beden renksiz bir kana
Meçhul bir alemde sanki her yana
Sessiz bir figânı sarıyorum ben

Yıllarca yaşadım hayalde düşte
Sahipsiz dudaktan kor bir öpüşte
Aynada ağlayan sahte gülüşte
Yıllarca yaşadım. Ve bitti işte.
Şimdi O divana varıyorum ben…