Eskişehir Şiiri - Sinan Kureşoğlu 2

Yıl 2017
Konum Ankara
Buzlu bir gün
İstikamet Eskişehir
Ben sırada kabri kazılan bir meyyit
Gidiyorum kalbimde sevda
Gittikçe yol uzuyor
İçimde kırılgan bir ümit
Eminim ama kanaatim gelmiyor
Kimsede bilmiyor
Sonum çöküş
Sonum eve dönüş

Buzlu caddeleriyle Eskişehir
Pek misafirperver sayılmaz
Yatış ücreti bir gençlik
Tutmuyor elimden
Hayaller tutmuş beni
Boynumdaki ipinden

Tanıdık bir insanın evi
Murat abi
Benim gibi deli
Uyarıyor beni kendince
Fakat ben anlamıyorum
Niye biliyor musunuz ?
Hastalıklı Allah'a güveniyorum

Evde tek başıma kalırken
Misafirlerim olurdu
Ruhlar bas köşemde otururdu
Onlar iddia eder
Ben direnirdim
Temmuz sıcağında tel gibi gerinirdim
Derler di ki
Evren
Bir depresifin beyninde saklı
Bundan sebep onlar hep haklı
Kanmazdım onlara
Yine de sarilmislardi yakama

Aşk dedim başta
Ben o sıra suratımda gülümseme
Meğer ölüyormuş o ,o sıra
Gerçi ben kaldım
O geçti dersleri
Bir yol tuttu
Hala aklımda ayak izleri

Evet ,
Eskişehir günleri
Kalpte bir büyük adam olma istekleri
Kayıyor altımda yer
Umut kestim kendimden
Yine de umut kesmedim Rabbimden

Geçti şimdi o günler
Eskisehir belki yine soğuk oluyor
İnsanları yine umursamazdır ,aynı
Bir sevdadan bahsettim
Onu Eskişehir'de hapsettim
Nice duyguyu orda katlettim

Güneş doğuyor
Bir bulut çekiyorum içime
Yeniden başlamıştı zaten hikaye
İleri Sinan
Bakma ardına hep ileriye