Ateşten Güller Şiiri - Teyfik Abanoz

Gözlerinden miras ahşap odama,
Ateşten güller ektin yar!
Nar suyuyla sulanmakta,
Yeşerttiğin goncalar.
Duvardaki kordan resmin,
Aynadaki suretime ikiz kardeş.
Küllerime sinmiş,
Yeni ölmüş bebek kokusu.
Zamanı yutmuş,
Bu zamansız ayrılık.
Geçer dediklerim,
Ayaklarıma dolanmış,
Sessizlik,
Kulaklarımda bir çığlık!
Daraldıkça daralıyor evren,
Evren dudaklarından ibaret.
Ölü toprağı serpilmiş mısralar,
Ağıt yakıyor ardın sıra.
Kış doğuruyor tüm mevsimler,
Sözler namussuz,
Namussuz tüm sevenler!
Odamı aydınlatıyor,
Çekip gittiğin perdeler.
Kapım kilitli,
On dokuz Malik,
Firarıma engel!
Kirpiklerimi tutuşturmuş gözyaşlarım,
Ellerimde ateşten güller,
Ayrılık üflüyor,
Adn ehli,
Bedenim kaç bin yılda söner?
Gözlerinden miras ahşap odama,
Ateşten güller ektin yar!
Ben alevler arasında Arafi,
Sen ateşler salan.
Sevda soluksuz yanmaksa eğer,
Yanıyorum işte yar!
Yanıyorum…