Erdal Babur - Ateşten Gömlektir Yaşamak- ...

Bir ümitle geliyorsun dünyaya, en azından seni dünyaya getiren anneye babaya umut oluyorsun. Büyüyorsun; büyüdükçe sorumluluk artıyor, umutların azaldığı günler daha çok oluyor. Okul hayatın başlıyor belki güzel bir gelecek, belki de ekmek parasına alıp gidecek seni yıllar. Çevrendekiler sana sırt çevirmeden önce yan dönmeye başlıyorlar. Okulu liseye kadar öyle böyle okuyorsun. Önünde iki önemli kararın var, bunlardan birine karar verirken iki yönde de seni bekleyen zorluklar var olduğunu kestiremiyorsun. Ya askere gideceksin, ya da okumaya devam edeceksin. Biraz umudun var bekliyorsun okulu ertelemeye karar veriyorsun askere gidiyorsun.

İlk günden hayat ilk şakasını sana yapıyor, insan topluluğu arasından kendin gibi olanı arıyorsun, ama kendin gibi olanı bulamıyor onlar gibi olmak zorunda olduğunu anlıyorsun. Yalnız kalıyorsun, hayaller kuruyorsun ve bu hayallerini etrafında toplananlara gerçekmiş gibi anlatıyorsun. Kendin bile inanıyorsun. Psikolojik çöküntüler gözle görülür bir şekilde ilerliyor, kendin farkındasın ama önüne geçmeye çaba göstermiyorsun. Burası hayatta yaşayacaklarının bir özeti olduğunu anladığın gün terhis olacaksın. İstesen de tekrar askere gelemeyeceksin. Uzakta ki küskün olduğunu bile arıyor gözlerin. Keşke yanımda olsaydı diyorsun. Hayatında gidip görmeye bile vakit ayırmadığın insanlardan mektup bekliyor ve yazıp gönderiyorsun. Sana gelen cevap ta yaptığın gibi anlamsız görünüyor.’’hayırdır ne istiyorsun’’ gibi cevaplarla karşılaşıyorsun. Nöbetlerin geliyor nizami olmuyor çıldırıyorsun. Hayatın kuralıdır ama çözemiyorsun.

Kimi zaman yokluğun gömleğini giyiyorsun yakıyor seni, ne yapacağını şaşırıyor vicdanınla savaşmaya başlıyorsun. Ama öyle ama böyle ümitle beklediğin günler gelip çatıyor. Seni senden almış mantığa gülüp geçiyorsun ama uyman gerektiğini unutuyorsun. Mantık neden vardır ki sormuyorsun. Mantık duygular öne çıkmasın diye vardır ve duygu öne çıkarsa disiplin olmaz. İşte bunu çok çok sonra öğreneceksin. Daha toysun, hayallerini kurduğun dakikalar gelse bile asla gerçekleştiremiyorsun.

Hayat sana ikinci oyununu çoktan yazmış, oynamaya başlamış bile, aradıklarını bulamıyorsun. Bir bakmışsın ki biri ellerin olmuş, diğeri de gurbetin yolunu tutmuş. Tek başınasın ve hayatın boyunca da tek başına kalacağının farkında bile değilsin. Baktığın bütün suratlar sana sırıtıyor, sevildiğini sanıyorsun. Alay edildiğinin farkına bile varmıyorsun. Zaman geçiyor yaş ilerliyor sen halen el uzattığın insanlardan yardım bekliyorsun.’daha çok beklersin’ bile diyesin gelmiyor. Çünkü aklın basmıyor gerçeklere; inanmıyorsun inanmak istemiyorsun kendine, yazık oluyor yazık. Baban seni karşına alıyor. Ne yapacaksın ne edeceksin diye soruyor. Ya bir şeyler yap göreyim yok sa! ‘Kelimeler yutuluyor’ ve sen ne olduğunu anlamıyorsun ve devamını merak etmiyorsun. Bütün çevrendeki insanların sana soracağı sorulara çalışmıyorsun. Cevapların hep çelişkili oluyor ve bunun karşısında hep yerinde sayacağının farkına varmayacaksın. Hayatta akrabalarım var diyorsun, ama anne baba kardeşten yardım gelemeyeceği gibi, akrabalarından da hayır bekliyorsan yazık sana, hem de çok yazık. Yapma yalnızlık ateşten gömlektir.