Ateşten bir nehir Şiiri - Sefa Çelik

Sönük bir yıldız gibi
Akıyor içimden ateşten bir nehir.
Ne vakittir yanıyorum, bilmiyorum.
Saatler durmuş sanki,
Yalnızca içimde işliyor zamanın yorgun çarkı
Ben ki, zamansız bir arzunun tortusuyum
Bir rüyadan arta kalmış hatıra gibi.

Sensizlik bir sancı değil artık,
Bir hal, bir hâfıza biçimi.
Eksildikçe benliğim, çoğalıyorsun
Ve her çoğalışında biraz daha yabancı,
Biraz daha ebedî oluyorsun bana.

Azrail bir hancı belki,
Beklediği yolcu da bendim
Ama yol dediğimiz şey nedir ki?
Belki de yolda olan,
Hiçbir yere varmayı düşünmeyendir.
Belki de tüm varlık,
Bir yolun hiç başlamamış hâlidir.

Yenildim mi sana?
Bu sorunun cevabı yok.
Zaferi kim ilan eder ki kalbin önünde?
Sen misin sarhoş nidâlarla
Kendi yalnızlığını kutlayan bir fânî
Yoksa ben miyim
Mağlûbiyeti kutsal bir kabul gibi taşıyan?

Her şey geçiyor sevgili,
Ama hiçbir şey bitmiyor.
Saatin tik taklarında değil artık zaman
Ne aynalarda yüzüm var
Ne de hayallerde sesin.
Biz zamanı içimize gömmüş insanlarız
İçimizde çürüyen, içimizde büyüyen.

Geceler,
Bir sancının sonsuz uzamı gibi
Aydınlıktan korkan kelimeleri büyütüyor.
Ve ben her kelimede biraz daha
Kaybediyorum seni,
Buluyorum kendimi.

Bütün sorular sustuğunda
Kalan tek şey bir izdir:
Gidenin ardından tozlanan eşik
Ve bekleyenin gözünde asılı duran son bakış.

Sen bir akşamdın belki
Ben ise o akşamın saatlerinde kaybolmuş bir çocuk
Kendini arayan bir hatıra,
Unutulmuş bir iç çekiş gibi
Gecenin alnında titreyen.

Ey aşk,
Ey sükûtun en ağır yankısı!
Ey ömrümün kırık aynasında
Yüzü parçalanmış hatıra!
Bil ki,
Her şeyi unuttum
Ama seni beklemek hâlâ içimde sürüyor
Bir nehir gibi
Ateşten,
Zamanın yanan gövdesinde.

Sefa Çelik

(Tanpınar'ın izinde bir şiir)