Ay utandı yıldızlar kayıp gitti dünyadan
Kâbus değil korkudan uçuklasa dudağım
İnen alev topuna kol kanat geriyorum
Kaçmak kaderim değil kösteklidir ayağım
Molozların içinde yanarak eriyorum.
Kucağımda anamın bıraktığı öksüzler
Ben onlara sarılıp ateşten esirgerken
İçerime akıyor alevden beter gözler
Sen evinde oturmuş kandan cola içerken
Benim gibi senide yanarken görüyorum.
Anamın taradığı saçlarımı kan ıslar
Evimin harabesi beni barındıramaz
Vicdansız yamyamların ortağı Müslümanlar
Cennetten nur inse de sizi arındıramaz
Huzuru İlahiye ben şimdi varıyorum.
Bir çiçektim bahçede ateşlerle sulandım
Yanaklarımı rüzgâr değil ateş yalıyor
Yollara baktı gözüm imdat, dedim dolandım
Ağlamayı bilmezsin nasıl yüzün gülüyor
Bu iman bahçesinde açmadan kuruyorum…
Ey tarihin özünde yeşeren asil millet
Fışkın süren bir nesil katledilirken susma
Haykırın Hak aşkına haykırsın şu memleket
Ben senin kardeşinim kör olup ayak basma
Allah’ın emri bu mu ben sana soruyorum.
Zalimi omuzlayan nasıl mü’min olacak
Sen de katillerimle ortak içersin kanı
Bu gün bana olanlar yarın sana olacak
Gözlerim ufuklarda Evlad-ı fatihanı
Ölüme yürüyorken umutla arıyorum…
Ateşte acıları duymuyor kanıksadım
Tarihin huzurunda utansın kulun kulu
Sağır olan işitir can yakıyor feryadım
Duy beni şanlı millet duy beni Anadolu
Son nefeste umutla bekleyip duruyorum
Kayıt Tarihi : 30.7.2006 18:00:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
USTA BİR KALEM
KUTLARIM
açısından...
Büyük emek ürünü olan bu eserinizi beğeniyle okudum.
Şiirinizi tam puanla ve sizi saygılarımla kutluyorum,
Hasan Bey,
Ünal Beşkese
Bu yangında insan olabilmek, kendi yanarken başkasını yakmamaktır.
Zordur ama böyledir ..
Çok beğendim şiirinizi, kutluyorum sayın Hasan Ulusoy, saygı ile ...
TÜM YORUMLAR (14)