Ateşte Gül Şiiri - Demlenmiş Şiirler 2

Sen beni İbrahim sandın,
gül bahçelerinde dolaşan,
oysa ben Nemrut’un ateşinde
su getirecek karıncayı bekleyendim.

Sen, dikenler gül açmış diye
sevindiğimi sanırken,
ben güllerde diken var diye ağıt yaktım.

Bülbül sandın beni, ağıtlarımı dinlerken...
Ben kafesinde “özgürlük” diye
çığlık atan sakaydım.

Sen beni baharda açan bir ağaç sandın,
oysa ben kışın ortasında yanan
ateşte bir gül idim.

Sen beni sessiz bir düş sandın,
oysa ben kalbimde bir çığlıktım.

03/11/2025
00:33 #wahran
@demlenmisSiirler
(650)