Ateşsiz fırında pişen sevda 3

Şiire yazdığım her dize, içimde başka bir kapıyı aralar.
Her kelime bir adım,
her adım kendime doğru atılmış sessiz bir yolculuktur.
Ben yazdıkça anlarım ki,
insan bazen kaybolduğu yerde değil,
kendi içinde yürürken yorulur.

Duygularım dağınıktır çoğu zaman;
bir yanım gitmek ister,
bir yanım kalmak.
Kalbim susar ama ruhum konuşur.
Ve o konuşan ruhun sesi,
dizelerimin arasına saklanır.

Ben her yazdığımda şunu hissederim:

“İçimde bir dünya var,
kimse bilmez ama ben yazarak dolaşırım.”

Devama devam demek acı daha derin,
sevda daha ağırdır.
Çünkü insan en çok yazarken cesur olur.
Sustuğu yerde kırılır,
yazdığı yerde iyileşir.

Dizelerimde bazen kendime kızarım,
bazen kendimi affederim.
Ama her cümlede biraz daha gerçek olurum:

“Yazmak, kendi kalbime verdiğim en dürüst cevaptır.”

Bazen kelimeler yorgun gelir elime,
bazen gözlerim dolu dolu bakar kağıda.
Ama bilirim ki her dize
beni içimde sakladığım bir yere götürür.

O yerde ne bağırış vardır
ne kırgınlığın keskin dili.
Sadece içimin yankısı vardır.
Ve o yankı bana her defasında şunu fısıldar:

“Kendine dönmek en uzun yolculuktur.”

Ben, o uzun yolculuğun yolcusuyum.
Her dize bir iz,
her cümle bir adım,
her susuş bir nefes…

Ve şunu açıkça söylerim:

“Şiir beni hayata değil,
kendi gerçeğime bağlayan en güçlü iptir.”

Bu yüzden yazdıkça büyürüm,
büyüdükçe derinleşirim,
derinleştikçe kendime yaklaşırım.