Ateşleri YAKAN ATEŞ Şiiri - Mustafa Yaralı

Ateşleri YAKAN ATEŞ
“Sefil Selimi’ye”

Bire gönül seni sorana deki;
Ateş beni yakar,bende ateşi,
Aşığın aşkına cehennem ne ki?
Ateş beni yakar,bende ateşi.

Yedi kapısına kilit vururum,
Ebû Bekir gibi kaplar dururum,
Kimseye kıyamam hedef olurum,
Ateş beni yakar,Bende ateşi.

Düşmesinler diye köre,şaşkına,
Aklım,fikrim,Zikrim settir taşkına,
Nârı Nûr ederiz Allah aşkına,
Ateş beni yakar,bende ateşi.

Sözümüz sadıktır,bunda yok hile,
Gülistandır dosttan gelen her çile,
İncinmesin diye,düşmanlar bile,
Ateş beni yakar,bende ateşi.

Erenler aşından yedim yiyeli,
Hak kulun dilinden,Hakkım diyeli,
Yokluk abasını giydim giyeli,
Ateş beni yakar,bende ateşi.

Hazreti MUHAMMET serimiz varken,
Âli Haydar gibi erimiz varken,
HÂLİLÛLLAH gibi pirimiz varken,
Ateş beni yakar,bende ateşi.

Hiç kimse kıvılcım almasın diye,
Cehennemin külü kalmasın diye,
Sefil Selimi’ler yanmasın diye,
Ateş beni yakar.bende ateşi.

Herkes bir yaralı,BİR dir özümüz,
“Semme Vechûllah”a dönmüş yüzümüz,
Aşkın ateşidir her bir sözümüz,
Ateş beni yakar,bende ateşi.

06.08.2000