Ateşlerde Yürümek..* Şiiri - İsa Yılmaz

bir mezarlığa düştü yolum
insanların kemiklerini gizledikleri
belki de acılarını örttükleri
ölüm bahçesinin sessizliğinde
ben huzur buldum ne garip
bir mezar da benim için açıldı sanki
beyaz bir kefene büründü ömrüm
bir cennet bahçesinin kapıları aralandı
bir nehrin ıslak damlaları üstünde yürüdüm

oysa ölüm ateşlerde yürümektir derler
derler ki sonsuz bir düş kırıklığıdır o

artık inanmıyorum buna
ecel denizlerde yürümektir ebedi
ıslanmadan, boğulmadan, kirlenmeden
bir düş kırıklığı değil
bir rüya görmektir, her şeyi sahi

bir mezar taşına kazındığında adımız
işte yeniden başlıyor yolculuğumuz
her ayrılık bir vuslat oluyor sanki
nereye yürüdüğünü biliyorsan
kendinle gurur duyacaksın
belki hiç yolun sonuna varamayacaksın
ama yolculukları üstün kılan
inançla ve aşkla yürümek değil midir
değil midir yaşamak: Rabbe koşmak
gözyaşlarına basarak ateşleri geçmek
cennetlerde O’nu görebilmek…