Ateşlerde Gül Saklı Şiiri - Mürsel Gündoğdu

Aşkı yoğuran iksir beni bir tek o anlar
Hüzne susamış yaşlar benim gölüme damlar

Kırkikindiye söyle yeşertsin sende beni
Uçuşsun aklım fikrim kaybedeyim kendimi

Dağın eteği duman doruklar karla kaplı
Buzun içinde ateş ateşlerde gül saklı

Vuslat uzakta şimdi çaldılar rüzgârımı
Medeniyet denen şey soydu bütün varımı

Gurbet çöktü başıma hüzün sararttı güzü
Emdi bütün ziyamı hasret kararttı yüzü

Ahtapot sardı şehri eksilmez oldu keder
Yetmiş koldan sarıldık söyle ne yapsın kader

Bir balçığa saplandım çeker içine beni
Balçığımdan vazgeçtim ruhumu yutma emi

Gerçek- hayal karışmış bulanmış gözlerimiz
Kör şehrin sularıyla yunmuyor yüzlerimiz

Döktü gülümü hazan bülbül konmaz dallara
Rağbet şekere şimdi talip çıkmaz ballara

Sensin beni yakıp yıkan kollarımı kıran sen
Fırtınaya tutuldum açılmıyor tek yelken

Sebat dilenir zafer kavuşmak ona gebe
Biz güzeli terk ettik sonunda vurduk dibe

Acıkmış cümle ruhlar herkes Hakkı haklıyor
Göğe yasaklı eller zalimleri aklıyor

Bulut çökmüş başıma yağmur yağacak bende
Belki de çok yakında bahar doğacak bende

Bin bir mevsim dolanır yalnız benim içimde
Hem dertsin hem dermansın zıtlıklar erir sende

Gönlümün yangınına çiğ gibi düşen seher
Ya suya kandır beni ya sevdamı geri ver

Güller goncaya durdu ağarır elbet şafak
Zamanın yüreğine dokun da sönsün nifak

Sevdanın tek nefesi çelik dağları yıkar
Bütün akış O’nadır yollar Allaha çıkar.

Göçen güneş ardından sular tutuşup yanar
Bu kutlu manzarada benim gözlerim kanar.

Vazgeçmem inan senden bu aşk gönül akdidir
Kan damlıyor denize şimdi veda vaktidir.

Vur çağdaşlık putuna kır ki dağılsın zulüm
Biz kendimizden geçtik gayrı düşünsün ölüm