Ateşin Öfkesi Şiiri - Nail Yavuz

unutmadım
gülüşünde gizlenen çocukluğunu
rüzgarı uçurtma yapmıştık
mavinin doruğunda

ateşi denizin ortasında yakmıştık
çapraz duruyordu kayalar
elini kolunu sallaya sallaya geldi fırtına
gökyüzünü kucaklayan kuş
kara bir hançer oldu

ihanetin küfüydü belki
belki de bir yokoluştu
bir yangın yeriydi yüreğim
acıya terkedilirken sevgi

her şeyin anlamını yitirdiği noktada mıydık
yelken mi açmıştık ayrılıklara
ellerimde
iğreti ellerinle yanan
ateşin öfkesi kaldı

keskin bir bıçak ağzı
giyotin gibi belleğimde
kor ateşinle körüklenen
bendim kesilen söz çürüğünde

gelinen noktada
anlamsız mıydı yaşananlar
nereden
nereye

sızım sızım sızlıyor öfke
.

NAİL YAVUZ İZMİR
Y.düzenleme