Ateşin koruna, gülün dikenine değdi elim

Ne zaman akşam olsa dağlı bir çiçek
ve yaralı bir kelebek
gelip hüznünü döker sancılı yüreğimin üstüne...

Sonbahar rüzgarları eser yaralarımda
ömrümün hazan defterinden yıldızlar kayar
buğulu gözlerimde dağ dağ duman,
boğazımda düğüm, başımda gam
yanık türkülerle hicranını dağlar sinem
alıp götürür hasretimi uzak diyarlara....

...
Oy gadasına, belasına yandığım hayat
susmak acıtıyor dudağımı, göğsüne düştü başım
hangi uçurum kaderim benim, hangi dağbaşı yalnızlığı
hangi karanlığın kirpiğinde titreyen gözyaşıyım
de bana...

Ben ki, hicran ağlarında bülbül,
hazan bağlarında gözü yaşlı gülüm
ah çeken bir anne'nin gözlerinde mendil
bütün mevsimlere ağlayan eylül'üm

Karlar yağdı gönül şehrime
rengini terk eden solgun gül gibi kaldı ömrüm
cemrenin toprağa vurduğu,
gülün yaprağa durduğu zaman geçti çoktan
sızılı bir bedendir artık yaşamak
ateşin koruna, gülün dikenine değdi elim...

Ben ki, her kuyuda bin Yusuf...
her hasrette bir Züleyha'ya yangınım...
her sahrada bir Mecnun
her çölde bir Leyla'ya dargınım...

Kırık - dökük hayallere sarıp umutlarımı,
uçurumlara yuvarladım geceler boyu
çıkışı olmayan kuyulara savurdu beni rüzgarlar
bütün iklimlerin bulutları gözlerimde birikti
düşmedi bir damla çağlayanlara...

Yıkıldım işte ey hayat kırgınım, dargınım!
zalimlere de kalmaz bu dünya bilirim
gözlerimde avuç avuç şiir yaraları
bileklerimde kelepçe
kıramadım zincirin son halkasını ne deyim
ahh! gül yürekli civanım çok uzakta kaldı…

Kırıldı duygu ağacımın ince dalları
bıraktım yapraklarını savrulsun kendince
anladım ki, bastığım bütün topraklarda silinmiş ayak izim
hangi taşa dokundum kanadı, hangi pınara baktım ağladı
gözlerimle öptüm geçtiğim bütün uçurumları bir bir
ihanet yüreğe saplanmış bir hançer bilirim...
yürek enkazımın altında kaldı yaslandığım duvarlar
yıkıldım işte ey hayat, kırgınım, dargınım!
yere çaldım kara bahtımı...

İçimde kaynayan bir mahşer var cangülümü yitirdiğimden beri
gamdan dağlar kurmuşum yüreğimin üstünde ah!
zaman defterini kapattı, dört mevsim kış oldu ömrüm…
dünyanın bütün acılarına gözlerim ağlıyor şimdi

Varsın menekşe gözlü çiçekler boyun eğsin yenik sevdama
umurumda değil artık dağlı çocukların karbeyaz gülüşleri
ah ben ki, öylesine perişan, çaresiz, öylesine kimsesiz yaşıyorum
karanlıklarda, fırtınalarda, boranlarda kaldı hayallerim
içimi açacak, elimi uzatacak kimsem kalmadı derdimden başka! ...

(*) tanrım tanrım beni niçin terkettin!

(*) hristiyan inanışına göre Hz. İsa’nın son sözü

Nuri Can