Ateşin İsyanı Şiiri - Ulvi Koçu

yangınım,
deli çağlar ortasında
yakıp yıkarım şehirleri
yurtsuzluğumla öksüz,
ıssızlığımla delik deşik
yaralar aralarım...

yangınım,
yasak diller aynasında
boşaltılan köylere atılırım
kimse sormaz dileğimi
fikrime dair sorgusuz bir kaçış,
sızlatır içimi...

bozuk para fiyatına alınınan,
aşınmış kibritle doğarım,
çağlar ötesinde bulunan,
ilk insanlardır atalarım
promethus çalmıştı bir zamanlar
roma'da serseri neronun yoldaşı idim.

kullanıldım yıllar boyu
mazlum halkalara cellat oldum
ocaklar yıktım
aşklar söndürdüm
lanetlendim...
oysa istermiydim
bunca zulme kurbanlığı
sadece ısıtmak ve aydınlatmaktı dileğim...

soğuk iklimlerinize inat,
tütecektim sobanızda
aydınlatacaktım karanlık odanızı
belki can yoldaşı olacaktım,
sahipsiz bakışlara,
kimsesiz yuvalara...

kızmayın, öfkelenmeyin bana,
basit bir ateşim ben,
suçum yok desemde,
inanmazsınız bilirim
ama yangınım
kaçık kentler mahalinde
bir bardak suyla, biter sönerim...
yangınım...