Ateşin Elleri Şiiri - Cafer Yılmaz

ağır bir misafir gibi
ağırladığım...yüreğimde gizlice...
ayıbımı örter gibi kapattım perdeleri bu gece...
korkak bir ev sahibi;
kemirdim tırnaklarımı iyice...

küllerindeydim yaktığım onca yılın.
sönmek üzereyken inadına,
sen bu ateşi harladın...

hayali ellerini tutuyorum oysa,
gözlerinde boğuluyorum.
hayali omuzlarına yaslanıp,
ayaklarım ıslanıncaya kadar ağlıyorum.
ben işte o an,
yaşadığımı anlayabiliyorum.

hangi şehir barındırır beni
hangi sokaklar saklayabilir sırrımı.
ve hangi yalan örter
yüreğimdeki gizi...

ateşin elleri olsa
ancak bu kadar yakabilirdi...
bıçağın niyeti olsa
bu kadar kanatabilirdi...

sen ateşten beter,
bıçaktan keskin...
yanarken çıkardığın yangında,
bir damla daha kanamışım,
kimin umurunda! ! !

04/12/2006

sır; yüreğindeyse bir kuş kanadı kadar hafiftir taşımak...
sır; paylaşılmışsa,
kaderindir,
kuşla birlikte yaşamak...