Ateşin Çocukları Şiiri - Mehmed Sarı

Özgürlük ateşiyle
hergece binlerce fidanı kavrulan halk,
Acınla tutuşmakta köhnemiş dünyanın gökleri,
Döner devran, kalmaz bu karanlık böyle
gün gelir açılır med güneşinin gülleri.

Sen ki, gerekenden bin kat fazla bedel ödeyensin
Sen ki, kimsenin birşeyciğine asla gözdikmeyensin
Sen ki, zulmün kalleşliğine ebediyen dur diyensin
Gözleri karartılmışsa da sana karşı
uluslararası toplum denilen kocaman uykunun
Bilmeseler ve duymasalar da
kara duman altında boğulmayan sesini,
Kadim uygarlıklara uzanır ellerin
Mistik ırmaklar, efsanevi dağlar tanır
uzak ve derin sular işitir seni....

İnsanlık onurunu korumak için
hergün bin parçasından kanayan halk,
Feryadın deryaların dalgalarında dile gelir
uğultusunda fırtınanın, boranın
ve çırpınışında yetim kalmış bebelerin,
Duymaz seni haramiler dünyasının paslı yürekleri,
Küstahlığın, alçaklığın ve utanmazlığın devletlerinin
Kanlı kara kıskacında çalındı yurdun yerin...

Esaretin utancıyla yanarak
Kanı güneşe karışan ateş çocukları,
Bırakılmadı sizlere
tarihin hiç bir döneminde
kavgadan başka bir seçenek,
Doğun- batın, sağın- solun
ve yaralı yurdun
kanlı dişleriyle hırlaşan kurt sürüleri
Yürümek zorundasın bu yolu emekleyerek
Yürümek zorundasın bu yolu didinerek
Yürümek zorundasın ateşin ulusu
özgürlükle kucaklaşıncaya dek...

Yüreğimi acısıyla
hergün bin zerreye doğrayan halk,
Yanan tenin güneşindir senin
kovar karanlıkları gün gelir,
Kanın ırmaklarınla çağıldar akmaz cennetlere
sulayıp temizler işgal çizmelerinin pisliklerini,
Sevdan beyaz bulut olur yakılmış yurduna
masmavi gökyüzü, sevdalı bahar rüzgarı,
Kanınla tutuşturursun zulmün şatafatlı saraylarını
selamlar mutlaka bir sabah vakti
bu kanla yoğrulmuş toprakları özgürlük
söner düşmanın ocakları...

24/7/2011