Ateşin Çocukları Şiiri - Edip Çakı

Bu coğrafyanın florası hüzündür
Ürkektir tüm çocukluğuyla yağmur
Bir yumurta bir dondurma eder
Takasa mecbur bırakılmış her aşkta
Ve her çocuk esmerliği ile belli eder kendini
Yüzü yorgundur tüm dağların
Tüm sular kendi içinde boğulur, katil
Islatır boğazımızı zehrimiz
Her ölüm birazda hüznümüzü ele verir
Esbabı mucibe: Yaşamak yasadışı bir eylemdir
Birer birer eksilirdik her körebe oyununda
Dizlerimiz bir ateş gibi ve…
Kızıl bir attan düşerdik hep yorgun
Ateşin çocuklarıyız biz
Yanık yüreklerimizde bir bekçi gibi
Hiç sormadınız mı biz niye esmeriz
Perihastalığı, veba ve Temmuz ölümleri
Bağışıklık kazandık gidişin dur dediğine
Bu coğrafyanın faunası içimizdeki hayvandır
Ve kuduz eder bizi ateş gözleri
Ama bir gülüş büyütür tüm mevsimlik işçileri
Yarısı kalem tutar, yarısı kin tutar elleri
Ateşin çocuklarıyız biz
El değmeden büyüyen bir düş gibi
Kalbimizin arkasına gizleniriz
Kimliğimiz yüzümüze kazınmış eceli
Adımız, hırkamız ve hüznümüz
Babamızdan kalan tek miras ve…
Ve okumayı yeni sökmüş bir çocuk misali
Beynimizde hecelenir bir adam eli
Ateşin çocuklarıyız biz
Güneşin çocukları…
En aptal düşlerin klişeleşmiş azmanı
Şimdi oyun bitti
Zaman ateşin çocuklarının zamanı