Ateşi Kekeleyen Çakmak Şiiri - Erkan Şah ...

Her düelloya cesaretim vardı
Gâvuruna baktım gözlerine ölümün
Çekilsin vaiz ateşlerinin pimi ki
Korkmadım
Kan incecik örter diye etimi

Baktım gözlerin uzağa meyilli
Kalbim pasaportsuz bir kaçak
Geçtim her şeyden
Yanıma mahsus içilmiş bozgunlar alarak

Geciktim her şeye
Yazgımın yıkıntılarıdır
Sallayıp durduğum şu beyaz bayrak

Bugün bülbülleri budadım
Çok kan akıttım gülün bağrına
Ne yana dönsem
Yüzüm sensizliğe boran
Ne yana dönsem
Yüzün al kan tüylerden bir humma
Kızarsın gayrı gül hangi kanla kızaracaksa

Dudağım cehenneme çırak
Sesin gelin arafta
Herkes kendi acısının hafızı
Her ayrılık başkasının kalbine yafta

İnsan acılara pek atanır
Nadiren çorak bir aşka
Kurtluğumu hiç kulübeye bağlamadım
Yokluğunun çarpıntılardan başka

Dağları köpük köpük bahar alır
İçimi yaprak döken bir çarşamba
Evin içindeki güvercin
Camlara çarpa çarpa azalır
Bilmeyeydim bun’u keşke bilmeyeydim
İnsan her mevsimde mahsur kalır

Şu siperleri paçavra çeriler benim
Sevmeleri yuhalanmış şu korkak
Gidiyorum ülkesizliğin ince boynuna
Soluksuzluğumu takarak
Sağ yanım vurulmuş devrimcilerin barutu
Sol yanım ateşi kekeleyen kızıl bir çakmak

İllegal kitapların yakılışına eklesinler beni
Eklesinler de büsbütün paklasınlar
Her sayfam bir öncekinden daha yıkıcı bir infilak