Ateşe Gülümseyen Çocuk

rüzgar ne yöne eser?
takılır bakışların bir kuşun çığlığına
bulutun peşi sıra yaşamak gibi
sığınır ruhun hayatın kahpe kavgasına.
avuçlarında kurumuş gül
neyi yaşasan ölüyor sokaklarda cesetler
neyi sussan dudağının kenarı kan
dolunaya dokunuyor saçların
parmakların irtifa kaybında
toprağa yatıp yüzünü koklasan diyorum
ne çok yağmur yağar bu kente
kasıklarını yırtan bir kadının umuduna bükülür sesin.
diyar-ı gurbetin titrek okşayışına
gül devrimi dökülür
herşey yaşamak
herşey muğlak...

yanıbaşından koşmaktan yorulmuş küheylan geçiyor
ekmek ve mushaf üstüne bütün yeminler
hançere işlenen motif
kahramanlığın kabusu
sen geçtiğin yerlerden diril en önce
bir mezar taşına tutunmak gibi.
en evvel toprağın bağrında
sonra gökyüzünün suyunda uyudun.
mezarlık kokan ülkelerden geçerken yoruldun
ayaklarında dipsiz kuyunun izi
yanağında şartlı katliamların bereket endişesi
hüzün yanıbaşında
kaleme söz geçiremeyen molla tıslarken
damarlarından şair kanı boşanıyor
filizler boy vermeden
dikenler erken uyanmalı
gülizâr çabuk kuruyor.
her an isyan
her an akşam
korkmalı köpekler bile gecenin yarısından
ürkmeli piyonlar ateşe gülümseyen çocuğun yarasından.

vaadini yerine getir Rabbim
ateşe gülümseyen çocuğun anne rahmindeyim.

biliyorsun
herşey isyan
herşey sağanak...