Ateşe düşen sözler Şiiri - Sefa Çelik

Biliyorum, ayrılık bir suskunluk değil,
Bir devri kapatan, kapanmayan bir yara;
Geceyi sırtlayıp sessizliğin hükmünde yürüyen yalnızlığım,
Kendini her adımda sana bağlayan yollar gibi.
Ellerimle okşadığım o eski rüzgâr, saçlarının kokusunu taşımaz artık;
Ve ben, eski bir fotoğrafa mahkum, zamana direnmenin anlamsızlığında çırpınırım.

Unutulmuş bir kış gecesi, ateşin etrafında yalnız başıma,
Sana anlatamadığım cümlelerimi ateşe bırakırım;
Hiçbir alev, dudaklarımın titremesini dindirecek kadar sıcak değil,
Hiçbir karanlık, yokluğunun soğukluğunu örtemez,
Ve her sabah, uyanışımda bile,
Adının bıraktığı boşluk büyür içimde.

Ey, bilmediğim şehirlerin uzak ve soğuk yankısı,
Bir gün daha sürükleniyorum peşinden,
Bana kalan tek hatıra: içimde büyüttüğüm bu çıplak özlem.
Zamanın içinden geçtiğim her an, seni daha çok düşlerim;
Çünkü biliyorum, varlığın, hayatın anlamını çizen o ince çizgi,
Kayıp bir harfin peşine düşmek gibi, beni hiçliğe çağırıyor.

Seninle dolmuştu sokaklar, ben yürürdüm ama nefesin yankılanırdı kaldırımlarda,
Bir kasaba çanının eski bir türküyü hatırlattığı saatlerde,
Adını anardım gökyüzüne,
Ki yıldızlar, senin varlığınla ışıldasın,
Ki yağmur, toprağa düşen her damlada,
Sana olan susuzluğumu unutsun.

Ama her yağmur, senden başka bir yere yağar şimdi,
Ve her rüzgar, seni benden alıp götüren o büyük yolculuğun izinde.
Ben ise gölgenin peşinde bir hayal,
Her şeyin adını, ama en çok da seni unutarak yürürüm,
Adımlarım bana geri dönen yankılar gibi, kendime çarpar.
Bir ıssızlık büyür içimde, kalbimin ortasında göç eder kelimeler,
Ve ben, seni beklemenin nasıl bir ölüme benzediğini,
Bile bile beklerim.

Ah, susmak istemem, çünkü sustukça sesin yankılanır içimde,
Ama her cümle sana döner, her sözcük, dudaklarımda yarım kalır.
Bütün şehirleri gezdim, sokakların isimleri unutulmuş,
Hiçbir duvar, adını taşıyan eski bir yazı bile saklamaz.
Yine de sana benzer her şey, bu kimsesiz kentte;
Bir köşe başında seni gördüğüm yanılsamasıyla uyanırım,
Ve o an, bütün dünya benden büyük bir sır gibi saklar seni.

Şimdi geceye, senden kalan o karanlık ismi vermek istiyorum,
Ki yıldızlar bile seninle anılsın,
Ki her nefes, son soluğuma kadar,
Beni sana taşısın.
Ve ben, kaybolduğum bu özlemde,
Bir an olsun seni bulayım,
Bir an olsun… kendimi.