Ateşdağlı'ya Şiiri - Mehmet Cahit Kuzu

Âh kadın,
Ahların yeryüzündeki sırsız esrârı,
Gizlerinde kaybolan sarhoş menekşe düştü düşlerimden göğsümün yamaçlarına.
Parmaklarımın arasında durbakalım bir sevgi gibi çırpınan menekşeden, gözlerinden öperim şimdi sûretini.
Şimdi sen, gönlümden kazıdığım sırsız menekşem,
Şimdi sen, avuçlarımda gözlerinden öptüğüm çırpınan sevgim,
Grinin kollarında usulca Dante gelen bir sonsun,
Şimdi sen yeşil kadar derin ve gri kadar soğuksun,
Yollar değil sen yokuşsun, var olduğun kadar yok oluşsun,
Şimdi sen sırları açığa vuran esrarın başlangıcında...
Şimdi sen bana sahip olamadığın kadar yoksun.
Nefsin müdaafası yoksul günahların ellerinde nazende bir kuş tüyü,
Göğün yedi kat yükseğinde bir kuşun ölüm günü,
Fazla alçak ve fazla yüksekte bir katilin günlüğü,
Şimdi sen, nedenlerin içinde kaybolan bir sonuçsun.
Özgürlük kadar çepeçevre yer yüzünde,
Şimdi sen, gökle çevrilmiş mahpusumda,
Esrarlı bir koğuşsun...