Ateşböcekleri Şiiri - Mustafa Kemal Erdoğan

belki ateş böcekleri kaldırır seni bir gün uyurken,
ya da uyumadığın halde gözlerin kapalıyken....
kırılganım şu aralar,
başka yürekten gelen acı seslerden dolayı...
tükenebilirim
ya da çoğalırım değişik çığlıklardan...
ne dilek dilediysen,
turuncu yüreği içinden atmadan
bir daha düşün...
kendinle girdiğin savaşta,
ilk kurşunu maskene sık,
düşerken yere,
tüm karanlıkları yanında götürsün,
yerlere saçılsın yalanların kanları....
hiç bir gece oturup da yıldızları saymaya vaktim olmadı,
gözlerimde hiç parlamadı ''bizim'' gibi...
isyan edip,boyun bükme not kağıtlarımda yer almadı...
her şeyi yazdım,
kullanılmamış hiç bir kelimemiz kalmadı yüreğimde...
hiç bir fotoğrafını da yakmadım daha,
yanında bir ben bir de o var diye...
toprağa sırtını dönen çiçekler gibiydi gidişin,
köküne baksan anlayacaktın uzaklığını....
bir adım bile yol kat etmedin ne sen ne de ben...
her şey unutulur aklının oyunlarına aldanırsan...
tuttuğun dal koparabilir seni,
boyundan büyükse...
hep yalnız da kalabilirsin ışıksız yataklarda,
tek yastıkla uyunmaz yüreğin büyükse....
biliyorsan,anlıyorsan,yapmıyorsan
kapalı bir yürekten bakıyorsundur aşka....
bir yere kadar taşıyabilirim ruhunun derinliğini hücrelerimde...
aman süresiz boşluklara itme kendini,
sakın ne varsa gözünden temizlenmemiş dikenleri...
kalmam ben sensiz merak etme bir harfin hep bende...
''B'' harfinin
dikey olarak bölünen yılı kadar seninleyim,
tesadüf bu
o kadar ay olmuş ayrılığımız....
kafanı yorma fazla,
bir kaç mum eksik ya da fazla farketmez,
masaya konan pastayı herkes üfler....
ateş böceklerini kaçırma istersen
ya da
pastaya birkaç mum daha ekle benimle,
uyanabilirsen uykundan....