Ateş ve vicdan Şiiri - Suleyman Zorman

Tarih kayda geçsin:
Takvim 2 Temmuz.
Yer: Sivas.
Suç mahalli: İnsanlık.
Sanık kürsüsüne çağırıyorum:
Zalimi.
Adı yok,
çünkü kalabalık.
Yüzü yok,
çünkü çoğul.
Ama fiili sabit:
Yakmak.
Delil bir:
Otel.
Bir bina değil artık,
bir dosya.
Duvarları is kokulu,
merdivenleri çığlık.
Delil iki:
Otuz üç can.
Artı iki.
Artı susturulan bir ülke.
İsimleri tek tek söylüyorum,
çünkü unutan suç ortağıdır:
Metin Altıok —
şiir yanmaz sanmıştı,
ilk o öğrendi.
Asım Bezirci —
kitaplara sığınmıştı,
sayfalar yetmedi.
Hasret Gültekin —
bir sazın göğsüne
bu kadar duman dolacağını
kim bilebilirdi?
Nesimi Çimen —
söz ateşe değince
kül olur sanmışlardı,
yanıldılar.
Muhlis Akarsu —
türkü,
orada mahkeme zabtı oldu.
Behçet Aysan —
hekimdi,
ama bu ülkenin vicdanını
iyileştiremedi.
Devamını da yazıyorum,
çünkü bu bir şiir değil sadece,
bu bir tutanak.
Sanığa soruyorum:
Hangi gerekçeyle
elleri boş insanları yaktın?
Hangi korku
seni bu kadar kalabalık yaptı?
Zalim cevap vermiyor.
Çünkü zalimin dili yoktur,
sesi vardır.
O gün
“yak” diye bağıran sesti bu.
Soruyorum tekrar:
Neden kapılar açılmadı?
Neden zaman ağırdan alındı?
Neden “bekleyin” dendi
alev insandan hızlıyken?
Zalim susuyor.
Susmak da bir eylemdir,
kayda geçsin.
Şunu da ekleyin dosyaya:
Bu bir anlık öfke değil.
Bu,
farklı olana kurulan
uzun bir pusu.
Alevilerdi hedef,
aydınlardı hedef,
türküydü, şiirdi, sözdü hedef.
Yani:
Düşünce.
Mahkeme heyeti bilsin:
Bu dava zaman aşımına girmez.
Çünkü ateş söner,
ama kül konuşur.
Bugün hâlâ
bir kitap raflardan indiriliyorsa,
bir türkü kısılıyorsa,
bir kimlik saklanıyorsa —
sanık yerinde duruyor demektir.
Son söz sanığa değil,
halka verilir:
Biz buradayız.
İsimleriyle,
külde kalmış cümleleriyle.
Ve hükmümüz şudur:
Zalim kazanmadı.
Çünkü
şiir hâlâ ayakta,
türkü hâlâ yürüyüşte,
hafıza yanmaz,
Tıpkı türküler gibi.