Ateş ve kül Şiiri - Ahmet Nejat Alperen

Ruhun mu ateş, gözlerin mi kor?
Bakışın fırtınam, savurur her yol.
Sana her baktığımda içim kül olur,
Bir kıvılcım mıdır, yoksa boşluk mu?

Kalbim yanardağ, seninle tutuşur,
Bu ateş nereye, kim bilir nerde durur?
Yandıkça her zerrem seni ister hep,
Sonsuz özlem ile varlığım tüter.

Gözlerin sırlarla yakar içimi,
Ne yağmur dindirir, ne rüzgâr beni.
Bir kıvılcım düştü, ruhumu sardı,
Sebebi sensin, gönlüm yandı.

Sensiz bahar bile küle bürünür,
Ne çiçek açar, ne umut yeşerir.
Hüzünle özlemin içten tükenir,
Yanmaktan gayrı yok bize armağan.

Pervane misali koşarım sana,
Her nefes eritir beni bu aşkta.
Kaçmak imkânsızdır bu alevlerden,
Her adım içimde sana özlemdir.

Sen istedin, gönlüm ateşe daldı,
Aşkın alevinde külüm savruldu.
Kaçış yok bu yangın, kaderim oldu,
Gökler yanıyor, adınla zaman durdu.