Ateş ve Kül Şiiri - Abdurrahman Günay

Yalnızlığın tam orta yerinde
Çıkagelir hüznü geçmiş zamanın
Derinde, ayak seslerinde anın
Donmuş yüzler erir bellekte
Damlar yanaklarından hatıranın

Annen, baban, arkadaşların
Kimler yok ki bu sahnede
Buğulu camlara çizilen hayatların
İpi kopmuş uçurtmaları gençlik
Hırçın, yaralı, çılgın çağların

İnsan hep aynı dıştan değişse de
Yanında taşıyor yaşadıklarını
Dipten yüze eşeledikçe, yangın
Örtüyor yollarını ömrün
Kanatları kavruluyor ruh ateşinde

Ateş ve külden bir dağ gönlün
Yaşadın, birikti, andın