Ateş ve Kor Şiiri - Metin Egeli

Bir aşk ki ömürdür
Tutunuvermiş dallarına.
Söze gelse n’olur,
Dile dönse ne?
Kilit olmuş ömür,
Yangın mı var derken,
Küle dönmüş,
Külünde bekle ki doğsun.
Sesine geliverdikçe
Yankısı dağında çın çın…
Düşlesem de yetmiyor hayalin,
Yorgun gözlerim açamıyor ki nefesinde.
Ateş olsam denizinde boğulurum,
Kelepçeli ellerim çözülmez zincirim,
İstese de gönlüm vazgeçilmezimsin.
Bekle dersin,
Hangi günü hangi yarını
Yarının hayrı bugünün şerrine eş.
Şehrin sokaklarıyla paylaşmış
Yağmuruna eş tutmuşum yalnızlığımı,
Gecenin karanlığında bellemişim ki,
Güneş kardeşse sen ana kucağım…
Ah be ömrüm
İçimde yanan bir kor,
Bağrımdaki taşsın,
Yokluğun vurmuş beni benle,
Gözlerim dalmış uzaklarına,
Dağların gibiymiş hasretin aşılmaz,
Bana sözüm geçmiyor.
Başımı alıp gelesim geliyor,
Sen bekle yerli yerinde…

Metin Egeli