Ateş ve Gül Şiiri - Murat Nail Güney

Kara gün kapını çalmaya görsün,
El-pençe duranlar sırtını döner.
Ateşin düştüğü yer kor olur da,
Gözünde parlayan ışığın söner…

Çakallar ulur hep bostan, bağında,
Duman bile kalmaz yüce dağında,
Yıllarca yansan da aşk ocağında,
Solar tomurcuğun, yüreğin kanar…

Kaybedersin elbet çıkış yolunu,
Kırarsa dostların kanat, kolunu,
Mevla’m böyle sınar seven kulunu,
En güzel düşlerin kabusa döner…

Bir lokma ekmeğe uzanmaz elin,
Kırılır sazında kalan son telin,
Koşamaz olursun, bükülür belin,
Dünyanın çilesi sırtına biner…

Bulamaz olursun yüzüne gülen,
Ağlarken, gözünden yaşını silen,
Hem bu dünya yalan, hem aşklar yalan,
Ancak son uykuda acılar diner…

Muradım unutmaz yaşananları,
Buğday diye ektik, hep çıktı darı,
Bir nefes sevgidir aşığın karı,
Gül tutan ellere kokusu siner…

Murat nail güney 09/05/2007
Antalya/Düden