Ateş ve Çiçek Şiiri - Hümeyra Yılmaz

sıradan bir işgalin
yenilgisine çizilmiş eşkalim
şafak rengi kızıla çalarken

eşkıya dudaklarından geriye
ıslak bir tebessüm kalmış
elmacık kemiklerime paralel

darmadağın özlemlerimde
bir annemin bir de senin adın geçmiş
hiç kuşkusuz sevmişim ikinizi

bahar sızarken parmak uçlarımdan sonsuza
geceyi öperek uyandırmışım güne
tek bir yıldız bile görmemiş

sen yalancı şarapnel parçalarından
kemer yaparken ince bellere
gerdanım küsmüş dudaklarına

gözlerimden boncuk boncuk akarken öfkem
feryadım yüreğime sığınmış
meğer ellerinin kirindenmiş saçımdaki gölgeler

ateşte açan çiçekleri bilir misin
hani koparmak cesaret ister
hani koklamak....!

şimdilerde ben,
hem ateşim hem de çiçek...!

beni ya söndür ya da kopar (senden) ...!