Ateş ve Buz Şiiri - Melih Eren Özkaya

İnsan ın nankörlüğe zaafı olduğunu

Vefasızlığa gönül pencerelerini açtığını

Gönlümün pencerelerine çivi çakınca anladım

Çaktığım her bir çivinin acısını kendimde en derin duygularla hissederken insanın bundan zevk aldığını kalbimdki ateşi söndürmeye mecbur kalınca anladım

Ateşin kalbini hareket ettirmeye muktedir olmadığını kalbim buz kesince anladım

Ama Buz kesince o anlamadı ateşi aramaz yolumu gözlemez oldu

Ne ben insanlığımı kaybettim ne de onlar insan oldu

İnsanlığını acı bir kor karşılığında satar oldu

Ben ise ne buzları eritmeye heveskar oldum

Nede buzlar bu acziyetim karşısında erimeye yüz buldu

Ateş gönlüme girmeye korkar oldu

Ben ise buz kesip donmaktan alev alıp yanıp kül olmak tan korkar oldum

Ama o bana bunu yaşatamaktan zevk alır oldu

Ben ise bunca şey altında ezilmekten perişan oldum

Ateş buza tercih edilince anladı

İnsanoğlundan kendilerine hayır gelmiyeceklerini

Ateş acı verir oldu buz da bütün duygularımı hissizleştirir oldu