Ateş Su Şiiri - Uğur Nazlım

Kar suya düştü,
Ateş suya.
Suya baktım.
Ekşi
İdi suratı,
Sudaki adamın.
Dedim,
O adam benim
.
.
Bildim.
Bendim,sendim.
Bir türlü
Onlar değildim.
Onlar olamazdım zaten,
En fazla yesem,
İki dürüm döner olurdu.
Küçülmüş Ekmekte.
Ayransız olurdu,
Parasız kalırdım minibüste.
Onlarsa kıvırdılar
Burunlarını
İyice eğrildi,
Eğri
Burunları.
Ama ben mutlu oldum.
Bir ben vardı ki,o ben.
Benden gayri,ben yoktum.
Olamazdı zaten dostum.
Sen bir tanesin ya.
.
.
Bir tane ben,
Bulamadı eşini,
Ya da ruh güneşini,
Ya da sevgili sevgilisini.
Ya da kendini,
Ya da seni.
Ama hiç zaman,
Onlar gibisini,
Sevmeyecek.
Ulan! En azından,
El etek öpmeyecek.
.
.
Kızarmış kelle yemedim.
Zaten sevmezdim.
Sevsemde yemezdim.
Başın neyini yiyeceğim be.
Olursa künefe,
İş değişir
Ama
Değişen
Ben olmam.
.
.
Kar suya düştü,
Ateş suya.
Suya baktım.
Kırışmış idi alnım.
Belki,
Talihimin aynası dedim.
Kendi kendime,
Ama yoktum be dostum,
Talihin aynasında.
Mumlar dizilmişti,
Sanki,
Aynanın arkasına.
Dizi dizi,
Daldım anılara.
.
.
Ama,
Elimde
Gezmiyordu filler
Kulağımda,
Çalmıyordu ziller.
Aklım başımdaydı.
Yanımda,
Sefiller vardı.
.
.
Sefiller,
Gerçek sevdalar ile
Donanmış yürekleri,yüce
Dağlar kadar sefiller.
Sefillikleri mideden
Ve el içine çıkacak elbiseden.
İşte bu sefiller,
Karın suya düşmesinden
Ve de sazsız musikiden,
Tat almayı bilenler.
İşte bunlar,
Riyasız sevenler.
Tek yüzleri var.
Sefaletin içinde,
Saklanamazlar.
.
.
Ateş düştü suya.
Suda yandı.
Su dayandı.
Su da yandı.
Hasret pusuda kaldı.
Kalmaz olaydı.
.
.
Kar suya düştü,
Ateş suya.
Su da bunları gördü.
Üşüdüm,sızladım,üzüldüm.
Zaten ben,
Her zaman
Bunu yapan
Ben.
Eller koynumda.
Yine bir aralık akşamında.
Yürüdüm.
Karın suya düştüğü yerden.
Böylesine
Garip duyguların geldiği yere.
Yürüdüm geceye.
Aheste aheste....