Ateş Söndü, Çıngı Kaldı, Külü Var

ATEŞ SÖNDÜ, ÇINGI KALDI, KÜLÜ VAR

Mana ikliminden koptuk kopalı
Ateş söndü, çıngı kaldı, külü var.
Kanadı kırıldı, kırıldı dalı
Ateş söndü, çıngı kaldı, külü var.

Hayat kurgulandı manadan öte
“Oşt” demek yasaktır sokakta ite
Her şey gösteriştir, her şeyde sahte
Ateş söndü, çıngı kaldı, külü var

Mananın üstüne madde atıldı
Geldi modernite, özler satıldı
İçine mayanın sular katıldı
Ateş söndü, çıngı kaldı, külü var.

Yüreğim bozuldu, özüm bozuldu
Lügatler değişti, sözüm bozuldu
Güzeli seçerdi, gözüm bozuldu
Ateş söndü, çıngı kaldı, külü var

Manada veliyken, ırken deliydik
“Tanrının kırbacı”, hemi eliydik
Bazen kasırgaydık, gazap yeliydik
Ateş söndü, çıngı kaldı, külü var.

Mana cilalandı, aldık geriye
Örs ile demiri saldık geriye
Batı diye diye kaldık geriye
Ateş söndü, çıngı kaldı, külü var.

Delerken dağları demir eriyor
Gün geldi karadan gemi yürüyor
Hafıza silinse tarih görüyor
Ateş söndü, çıngı kaldı, külü var.

Aydınlım soruyor; bize ne oldu
Türkü gitti, şarkı gitti kayboldu
İman gitti, bütün emek zay’oldu
Ateş söndü, çıngı kaldı, külü var.
Musa SERİN