Ateş senindir... Şiiri - Zafer Zengin Et ...

tekil /

hayat arasında adın geliyor aklıma
kayıyor gözlerimden uyku
bir dilek tutuyorum yüzünün nuruna
korku dağlarının arasından bakıyorum
gelip yüzüme konuyor sabah
kül oluyorum sonraları yalnızlığa

öpülmüştür yüreğinin mührü
yasakladım alnımı kurşuna
yüreğimdedir süsü
kan geçer can geçmez şuramda

çoğul /

duvarın öyküsüne baktı eliyle tutarken girintileri
düşünde kumlar vardı
ve diyordu ki;
denizin coşkusudur bu hüzünlü ses
çıkıntılarını düşünme toprağın
dağlar nehirlere akar
ve yürü ne olur ay batmış bir gecede
öfkeyle giderim de yabana
düşle ve çak gerçeği
kazır gibi alnıma ellerinle
sonra sök git vazgeçilmezliği
ahit de sakla kilitlere

hikaye/

cama düştü gölgesi
toparladı sakladı dişlerinden
kırılanları saydı ama
bu yaşlar dudaklarına
kirpiklerine takıldı
iç çekti gölgeler karanlıkta
ve tıraşlı göğsünde yeni yetme gül açtı
dağılmış resimlere daldı
diyordu ki;
her gölge seninle her saat düş kırığı
neden senden gelen bahar bitik
güz kadar dirlik
yine hüzünlü sesin yitik

sen sus dedi bulut sen sus sen sus
gömülmüş gözleriyle medeniyet
dikilmişken en acısıyla ipliğin
kana bakıyordu
diyordu ki;
kanı sakladım senin için
kaç katil çıkar ki dağlara
yüzüne bakıp gülenler
acıyı saklayan eller
ne zaman kaybetmeyi öğrenecekler
ben gözlerine bakardım ve bilirdim ki
cennetten bir resim varsa
kazınmışsa duvara belli belirsiz
aşık kadın gözlerindedir
dünyayı çeviren hayat var'a

dikildim ölüme ve ateşi sürdüm
al dedim ateş senindir
ondan beri yetimim
sessizde büyümedim
kavrulmuş kabukları şuramda
gitmek ölmek değilmiş
kadim ayrılık bir gece
belki parlatılmış yalnızlıkla
gülen bir gözdür karşılayan
yolcular durup sazlıklarda
sessizce karanlığa akmakta

ölmeyi bilemedim diyedir
belki bağışlanmak
ve bu tatsız sularda kulaçlar
çaldığım ışığın şavkıdır
artık sustum
biliyordum
hayat konuşurken yoktum
kan tutardı beni derinlerde
ondan soruyordum
bak yine unuttum
yine unuttum
unuttum
hatırladım dağılışını tozların
ah dedim demek deniz bunu bekler
ve her ölen uzun uzun aşkı bekler

ölelim çünkü artık büyüdük
ve şu sokaklarda unuttu gülmeyi
kapılar kapalı şanslı rüzgarlar alır
sallanır öfkeye karşı perdeler
tüter dudakta bir türkü
yaşamak için dedik hani
rabbine sürer yüzünü
bağır artık kırılsın taşlar
kırılsın kaşlar kırılsın kanlar
öğrendin artık sevdayı
ve unutma her kul bağışlar tanrısını

>