Ateş Kuyusu Şiiri - Ergül Arslan

Gezerken dupduru maviye bulanmış gece ayazında
Sokaklar yüz kesti
Cepheler harıl har
ışık oklarına boğuldu yel
en dişi oklarına
en renkli dişilerine
dönüp kondu sırtımın dallarına bir tutam göz
yükseldi alçaldı
Alçaldı düştü engerek bir bakış
savaşını verdim
en büyük evrenden koparak
ve hızla savrularak ta yerlere
üretmenin yazman
O kutsal ateşlere düşerek
düştük iki şanlı süvari peşine
kurtarmak için büyük yangından şiirimizi
şiirimizi alın yazımıza dönüştürdük
en ak
en masun
ansız zamansız altın kaselerden
pır pır damlayan
elmas imgelerle

Duru sedef ayazında geçerken gece
karanlığın kurtları çıktı ortaya
Hücum ettiler bana
gövdem delik deşik
Yüzüm ah o yüzüm
yok eski yerinde
sabırsız telaşlı gezinirken insanda ben
dört bir yana aktı adsız ırmaklar
kalbin çölünden geçer ek
usun en tatsız yanıyla
ve ruhun kıvrak acısıyla birleşerek
ve sevişerek sevişerek

Nice öfkelerden geçtim
Sığmayıp kendi kabıma
bütün duvarlarda kendimi boğdum
Kendimden başka benler devşirerek
uzaktan gezinip durdu o şiir dolu manzaralar
Çıktı önüme göründü
buluğ bir kız çocuğu yüzüyle
aldırmadım
Geçmişten sesler üredi
Ve çoğaldı durmadan
durmadan değişerek
Ve sesimde çatlayıp dağılarak
düştüm en kutsal ateşlere
Yanarak ve yenilenerek
arındım durdum
üstümden mevsimler geçerken kara bir cahillikte

dalga dalga yayıldı evrene istek
evrende buluştu özüyle
artarak devam etti
sonra vardı rahmine
beyinde hasarlar bırakarak
dedim
konuş şiirim
sen söyle en yüceyi
en azizi
Sebebi ol bu çetrefili yaşamımın
varlığım seninle şahlansın
seninle şenlensin tüm yeryüzü
bende senin olayım
Ve
hep bahtiyar kalayım